De eerste dag

 Moensplein, dinsdagmiddag 26 april 2011. Er hingen vlaggen en ballonnen aan het hek en op de stoep stond in grote letters: MOBY DICK OPEN En het was ook echt zo. Moby Dick was gewoon open, na al die maanden dat we alleen bergen zand hebben gezien, en het bord ‘Verboden toegang voor onbevoegden’ bij de ingang, en het gele happertje van de Twee Heren dat onvermoeibaar heen en weer bromde over het terrein. De Twee Heren (hoewel, de waarheid gebiedt te melden dat het er die laatste dag vijf waren) hebben een soort van eindsprintje moeten trekken om alles af te krijgen, maar het is gelukt. Om kwart over één stond Barry nog de bouten af te slijpen waarmee hij met zijn Heren de pomp had vastgezet, om half twee hingen de eerste kinderen eraan en om kwart voor twee was de waterspeelplaats ingewijd en waren de eerste gebruikers drijfnat. Maar het zonnetje scheen en de dag was mooi.
 

De Vijf Heren ruimden op en namen toen maar even pauze, met koffie en boterhammetjes. En daar zaten ze, een beetje achteraf, hun werk te bekijken. Ze waren een beetje stil. Waren ze trots, of hadden ze misschien ook een beetje moeite met het afscheid? Ze zaten in ieder geval te genieten van al die kinderen die zich meteen zo thuis voelden in de omgeving die zij voor ze gecreëerd hadden. Het gekke was dat het allemaal zo heel gewoon ging. Natuurlijk, zou je misschien moeten zeggen in deze omgeving. Kinderen zijn vrij, ontdekken zonder angst en met een vertrouwen dat volwassenen vaak niet meer hebben. De Beverwijkertjes in Moby Dick lieten dat nog eens zien, die middag: ze speelden gewoon. Ze werden drijfnat en uitermate zanderig in de zandbak/ waterspeelplaats, ze renden over de brug en onder de tunnel door, spetterden rond in de poel, verscholen zich in de wilgenhutjes, in alle hoeken van de speeltuin zag je kinderen. Ze voelden zich binnen de kortste keren thuis.

Er zijn wel eens van die programma’s op tv waarin mensen verrast worden met een totaal nieuw ingerichte woonkamer. Ze zijn dan altijd erg blij, wat te prijzen is en vooral ook heel begrijpelijk, maar je kunt je ook voorstellen dat ze dan toch een tijdje onwennig in tussen hun prachtig bij elkaar passende meubels zitten. Heel voorzichtig met de stoelen schuiven. Eigenlijk niet in hun ouwe joggingbroek languit met hun voeten op de bank durven te hangen. Chips maar even níet uit de zak eten. Moby Dick is ook ge-restyled. Maar Moby Dick is gewoon Moby Dick gebleven, hebben we gemerkt. We mogen gewoon onszelf blijven.

Moby Dick = alle kinderen spelen!